Ana Sayfa | Hakkında | Makaleler | Kitaplar | Soru Konuları | Soru Listesi | Konuşmalar | Şiirler | Besteler | İndeks | Rastgele Oku | Yeniler | Geri Git | İleri Git
Bu Kitapta: Önceki Makale | Sonraki Makale | İçindekiler ||
|
Oynamayı bilmeyen...
Oynamayı bilmeyen "yerim dar" dermiş. Yer darlığı bahane, asıl sebep oynamayı bilmemek. Dindarlığımız, dinin taleplerini hayatımızda gerçekleştirmemiz sözkonusu olduğunda "asıl sebep" bilmemek değildir, tembellik, gevşeklik, şuursuzluk, eğitimsizlik, irâdesizliktir; nefse hoş gelen hayat tarzını sahte argümanlarla meşrûlaştırma sahteciliğidir. İslâmî hayatı fert, cemâat ve devlet alanlarında ayrı ayrı ele aldığımızda bugün Türkiye'de her üçünde de daralmaların bulunduğunu görüyoruz. Din-devlet ilişkisinin bugünkü durumu bellidir, AB üyeliğinin gerçekleşmesi hâlinde ise devletin dîne göre düzenlenmesi hayâl bile edilemeyecektir. Fert ve cemâat olarak İslâmî hayat alanlarının Cumhuriyet tarihi boyunca önemli ölçüde daraltıldığı, bu daraltmanın demokrasiye de, din ve vicdan özgürlüğüne de aykırı olduğu herkesin bildiği ve artık sayısız aydının dile getirdiği bir gerçektir. AB'ye üye olup insan hakları bakımından uyum programı da tamamlanınca bu iki alanda bazı genişlemelerin gerçekleşeceğinde şüphe yoktur. Ancak müslümanların dindarlık kusurlarını yalnızca dışarıdan gelen âmillere ve özellikle din özgürlüğüne ilişkin sınırlamalara bağlamak doğru olmaz. İçten gelen, fert ve cemâat olarak müslümanların kendilerine ait bulunan kusur âmillerini ortadan kaldırmadıkça sonuç vermesi umulacak bir dînî hayat seviyesini yakalamak mümkün olmaz. Bu iç kusurları gidermenin yolu, okulda ve okul dışında yapılacak öğretim ve eğitimdir. Din öğretimi ve eğitiminin zarûrî unsurları arasında öğretici/eğitici, uygun çevre, metod ve motivasyon vardır. Bugün ülkemizde din eğitiminin zarûrî unsurları yok değildir, fakat çok eksiktir, yetersizdir ve çelişkilidir.
Öğretici/eğitici eksikliğini gidermek için okul ciddîyetinde kurslara ihtiyaç vardır; bu kurslar sivil insiyatif çerçevesinde açılıp yürütülmeli, ara vermeksizin devam ettirilmeli; evlenecek olanlar, ana babalar, öğretmenler, hâsılı bütün ilgililer kendilerine uygun kurslardan geçirilmelidir.
Uygun çevre bugün de yarın da en önemli problemlerimizden biridir. Çocuklarımızı dünyadan uzaklaştırıp duvarlar arasına hapsederek sun'i, hayattan kopuk bir "uygun çevre" oluşturamayız. Onlara içinde yaşadıkları dünyayı doğru anlama, değerlendirme, olumsuz etkilenmeme konusunda rehberlik etme durumundayız.
Bize babalarımız, onlara da dedelerimiz din eğitimi verdiler, bunu yaparken birtakım bilgiler ve usûller kullandılar, bunları aynen tekrarlamak/uygulamak da, tamamen terketmek de yanlıştır. Özü ve amacı bize ait, şekli çağdaş ihtiyaçlara cevap verecek usûllere ihtiyacımız vardır.
En önemli unsur motivasyon. Dini öğrenmek için de, yaşamak için de yeterli teşvikten, heyecandan, içten ve dıştan gelecek manevî itici güçten yoksun hâle geldik. Dünyaya olan aşkımız bütün gerçek aşk potansiyelimizi tüketti; ne bezm-i eleste iştiyâk duyuyoruz, ne cennet ümidi ile göz yaşı ve alın teri döküyoruz, ne cehennemden korkuyoruz, ne ilâhî cemal ve rıdvan (ebedî âlemde tecellî edecek olan ilâhî rızânın emsalsiz zevki) bizi dünya zevklerinden ayırabiliyor... Dıştan gelen onca baskıya ve alan daraltmasına rağmen ilk müminleri, fert ve cemâat olarak dindarlığa, dînî hayata, ibâdet ve tâata iten iman gücü, Allah ve Resûl (s.a.v.) sevgisinin bizde tadı değil, adı kalmış, o da işe yaramıyor.
Bahaneyi bırakmanın, serbest olduğumuz alanlarda iyi müslümanlar olmak için çabalamanın zamanı geldi de geçiyor bile. Daha fazlasını isteyenler kendilerine sormalıdırlar: Oraya kadar olanı gerçekleştirebildik mi? Cevap "hayır" ise niçin?
Ana Sayfa | Hakkında | Makaleler | Kitaplar | Soru Konuları | Soru Listesi | Konuşmalar | Şiirler | Besteler | İndeks | Rastgele Oku | Yeniler | Geri Git | İleri Git
|
|
